bool(false)

Open Monumentendag Fotowedstrijd: Het Perfecte monumenten-Plaatje Doe mee!

Tijdens het tweede weekend van september openen duizenden monumenten in heel Nederland gratis hun deuren: buitenplaatsen en kastelen, maar ook aan boerderijen, bunkers en forten. Dit jaar vindt Open Monumentendag plaats op zaterdag 9 en zondag 10 september en wordt voor het de Open Monumentendag Fotowedstrijd gepresenteerd. Doe mee en ga op pad tijdens Open Monumentendag, maak een iconische foto, stuur deze in en maak kans op bijzondere prijzen!

Hoe kan ik meedoen?
Eenvoudig: je stuurt jouw foto in tussen 9 en 11 september 2023. De jury onder leiding van William Rutten zal de foto’s beoordelen en kiest de winnende foto’s uit. Technische aspecten, compositie, creativiteit en originaliteit wegen even zwaar mee in de beoordeling.

Juryvoorzitter William Rutten
Topfotograaf en juryvoorzitter William Rutten is bekend van o.a. RTL “Het Perfecte Plaatje” en SBS Shownieuws. Samen met een afvaardiging van de verschillende erfgoedorganisaties waaronder de Nationale Monumentenorganisatie  zal hij een deskundig oordeel vellen over de ingezonden foto’s t.b.v. de Open Monumentendag fotowedstrijd.

Hoofdprijs
De hoofdprijs is een prachtige SONY CYBERSHOT DSC-RX10 MARK IV camera t.w.v. € 1.699,- die ter beschikking wordt gesteld door Kamera Express. Daarnaast wordt de winnende foto gebruikt in diverse uitingen van de organiserende partners met naamsvermelding van de fotograaf.

Partners
De Open Monumentendag Fotowedstrijd wordt georganiseerd door stichting Nederland Monumentenland in samenwerking met Natuurmonumenten, de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed, de Nationale Monumentenorganisatie (NMo), BOEi, Staatsbosbeheer, het Restauratiefonds, vereniging De Hollandsche Molen en Stichting Werelderfgoed Nederland.

Meedoen en uploaden
https://www.natuurmonumenten.nl/OMDfotowedstrijd

Spelregels en prijzen
https://www.natuurmonumenten.nl/omdfotowedstrijd/voorwaarden

bool(false)

Geluksvogel Agatha

Mijn hart gaat altijd sneller kloppen als een huis een torentje heeft. “Dat is vast het prinsesje in jou”, grapt een vriendin, maar ook zij moet toegeven: huizen met torentjes hebben een streepje voor. Want bij een torentje hoort een torenkamer. Je kunt je geluk dus eigenlijk niet op. De monumentale fabrikantenwoning – als kleindochter van een fabrikant vind ik dat ook al zo’n opwindende term – waarover ik schrijf, heeft bovendien een naam: Villa Agatha. Genoemd naar de vrouw van de eerste eigenaar: Piet van Besouw. Een man die een huis bouwt met een torentje en dat huis ook nog eens jouw naam geeft: kom er maar eens om vandaag de dag!

In Goirle is ‘Van Besouw’ een bekende naam; wellicht ook voor mensen buiten Goirle. Het bedrijf startte in 1839 als wever van jute zakken en groeide uit tot een grote tapijtfabriek – in de jaren ’60 werd het heel bekend dankzij het innovatieve lusjestapijt. Piet was dus een van die fabrikantenzonen die ooit in het bedrijf kwam. Hij maakte er een potje van en werd uiteindelijk zelfs uit het bedrijf gezet door z’n broer. De man was waarschijnlijk veel te romantisch voor zo’n baan. De geschiedenis van Villa Agatha is tot achter de komma uitgeplozen door onder meer de huidige bewoner en dat 80 pagina-tellende, uiterst boeiende document krijgt de nieuwe eigenaar er gewoon bij cadeau. Maar Villa Agatha zelf, met haar karakteristieke torentje en haar romantische torenkamer is natuurlijk het grootste geschenk.

Het ‘mooiste huis van Goirle’ heeft veel verrassingen in petto voor de toekomstige bewoners. Aan de buitenkant zijn er veel details te ontdekken die elk monumentenhart sneller doen kloppen. Het siermetselwerk in de boogtrommels boven de ramen, de prachtig bewerkte houten kapellen, de smeedijzeren balusters van het balkon, de sierlijke klauwstukken ter ondersteuning van de erker, de sierband onder de dakrand van het torentje, het trapgeveltje boven de balkonkamer… je zou bijna vergeten naar binnen te gaan. Doe dat vooral wel, want ook hier voeren authentieke details de boventoon.

De huidige bewoners hebben met een groot cultureel hart en veel gevoel voor smaak een renovatie en restauratie uitgevoerd, waardoor veel authentieke details bewaard zijn gebleven. Hoge plafonds met sierlijsten en ornamenten, paneeldeuren, mooie schouwen, bewerkte trapspijlen en, niet te vergeten, de sprookjesachtige torenkamer. Die Agatha was een geluksvogel, maar de nieuwe bewoners zijn dat ook!

bool(false)

WAT EEN GELUK

Wat kun je als huis toch een geluk hebben. Geluk dat eigenaren begrijpen dat jouw schoonheid ‘m zit in je marmeren vloeren, je paneeldeuren, je lambriseringen en in je smeedijzeren leuningspijlen. Je moet ze maar net treffen, bewoners die dat zien en zorgvuldig bewaren. Deze woning heeft zich vanaf dag één in dat voorrecht mogen verheugen. Over buren niks dan goeds, maar hier, op de Eemnesserweg in Baarn, zie je wel wat er gebeurt als je het minder hebt getroffen. De villa’s op nummers 12 en 14, midden in het gezellige dorp van Baarn, waren aanvankelijk namelijk identiek – ze vormden elkaars spiegelbeeld. De architecten Schill en Haverkamp uit Amsterdam lieten de huizen in 1883 bouwen als investering. De heren hadden elkaar leren kennen op het architectenbureau van Pierre Cuypers, die toen bezig was met het Rijksmuseum. Overigens lieten ze, nadat ze hun eigen bureau hadden opgericht, in Baarn meer ‘villa’s in chaletstijl’ achter, waarvan Huize Canton op de Javalaan een van de bekendste is. Kennelijk waren ze over de twee op de Eemnesserweg erg tevreden; architect Schill woonde zelfs nog jarenlang in beide woningen, die destijds met elkaar waren verbonden. Castanea (nummer 12) heeft daarna nogal wat wijzigingen ondergaan, waardoor veel monumentale details verloren gingen.

Nummer 14 had meer geluk. Na de architect kwam hier een huisarts te wonen, die er ook praktijk hield. Hij hield de woning geheel intact, buiten én binnen. Waarschijnlijk erkende ook hij de schoonheid van de eclectische bouwstijl. Toen de woning na jarenlange trouwe dienst te koop werd aangeboden, liep er, geheel toevallig, een jurist voorbij. Hij keek nieuwsgierig door de hoge heg die er toen nog stond als erfscheiding. Hij zag de prachtige ‘paviljoenachtige partij’ aan de voorzijde, met daarop de ronde boog die aan weerszijde gestut werd door zuilen. Een serliana, leerde hij later, een fenomeen dat stamt uit de bouwkunst van de renaissance. Hij zag de maskerkoppen of mascarons, maar pas toen hij er woonde, ontdekte hij dat er ook een vrouwenkop tussen zit. Hij zag meer, daar achter die heg: zijn toekomstige avontuur. “Iets wat je maar één keer in je leven aangaat,” vindt hij nog steeds.

De jurist en zijn gezin woonden er jaren, met heel veel plezier. Onderhielden het huis met oeverloos geduld en liefde. Maar nu is het tijd voor een volgend hoofdstuk, een nieuw avontuur. Voor de jurist én voor het huis. Hopelijk heeft de laatste wederom het geluk eigenaren te vinden die de authentieke details en de monumentale status omarmen. Wie dat kan en doet, heeft mijns inziens zelf ook geluk. Want mensen, mensen. Je zou er maar wonen!

bool(false)

Een huis dat ‘voegt’

De aantrekkingskracht van een huis zit hem in een aantal elementen. Het exterieur, vanzelfsprekend, en de ruimte. Ook locatie is essentieel en vaak speelt de tuin een rol van betekenis.  De indeling van een woning kan ideaal zijn, of juist een bron van ergernis. En dan er is nog iets, dat moeilijk in woorden te vatten is: een huis moet ‘voegen’. Het is een gevoel dat je krijgt als je ergens binnenkomt. Je wordt als het ware omarmd door de woning, voelt je er meteen thuis. Je wilt er blijven, en niet meer vertrekken. Het is iets dat geen interieurarchitect of stylist kan creëren; zelfs feng shui heeft daar geen invloed op. De sfeer ontstijgt aan het interieur; wellicht is het iets mystieks of spiritueels, maar die kant wil ik niet op. Wat wel opmerkelijk is: huizen die ‘voegen’, zijn zonder uitzondering huizen die voor langere tijd bewoond zijn (geweest) door dezelfde mensen. Soms zelfs generaties lang; dan weet je helemaal zeker dat het goed zit. Uit een huis dat voegt, wil niemand vertrekken; ze komen dus zelden op de markt.

En dan is daar ineens Malgré Tout aan de Oranje Nassaulaan in Warmond. Het langgerekte en rietgedekte landhuis heeft alles al mee, en biedt evengoed nog een aantal verrassingen. Om te beginnen de ligging: wie vanaf Oegstgeest het waterrijke Warmond binnenrijdt, kan het niet missen: meteen aan de linkerkant zie je ‘het huis met de eenden’ zoals het landhuis door de inwoners van Warmond wel wordt genoemd. Het lijkt op een Drentse boerderij en dat is niet verwonderlijk. Het huis werd in 1913 gebouwd in opdracht van Jan Meddens, die zelf uit het noorden kwam. Hij noemde het huis overigens Meba; een samentrekking van zijn achternaam en die van zijn vrouw, Elisabeth Louisa Alphonsa Maria Bakker. Het kinderloze echtpaar woonde er tientallen jaren met veel plezier. Zijn neef, Jan Giesbers, volgde deze Jan Meddens niet alleen zakelijk op – ook hij werd directeur van het gelijknamige modebedrijf dat uiteindelijk 180 jaar heeft bestaan – maar kocht later het landhuis uit de boedel toen Jan Meddens in 1947 overleed. Hij ging er wonen met zijn tweede vrouw en vijf kinderen, plus een inwonend echtpaar voor de huishouding. Ruimte genoeg! In zijn tijd hipten, zwommen en vlogen er veel vogels rondom het huis; de grote hobby van Jan Giesbers. Niet alleen ‘een toompje loopeenden’, maar bijvoorbeeld ook Pommerse ganzen en de vrij zeldzame zwarthalszwanen. In de tuin liepen wyandottes – die prachtige zwartwit gestreepte kippen – en dan was Giesbers ook nog een verwoed duivenhouder en hield hij in de grote tuin vooral blauwbonten en Hollandse kroppers. Jan en zijn vrouw hebben tot hun overlijden in de woning geresideerd: Jan werd 98 jaar en gaf leiding aan het familiebedrijf tot zijn 93ste. Hij staat met zijn 75 dienstjaren zelfs in het Guinness Book of Records. Een gelukkig man in een gelukkig huis.

Overigens was het deze Jan die destijds besloot tot de naam Malgré Tout – Ondanks alles. Een naam die veel aan de verbeelding overlaat, maar de uitleg is uitsluitend bestemd voor de volgende eigenaren. Het bijzondere verhaal achter deze opmerkelijke naam is dus, gelukkig, bewaard gebleven. En niet alleen dat: Jan Giesbers, en later twee van zijn dochters die in het landhuis zijn blijven wonen, begrepen goed dat ‘wat mooi is, mooi moet blijven’. Daar zullen de nieuwe eigenaren hen straks ongetwijfeld eeuwig dankbaar voor zijn. Want niet alleen de buitenkant van dit rijksmonument is qua hoofdvorm, materiaalgebruik en detaillering vrijwel identiek aan hoe het was in de tijd van ‘de eerste Jan’, ook binnen is het karakter en de oorspronkelijke grandeur behouden gebleven. Ornamentenplafonds, marmeren wanden, prachtige houten lambrisering, handgemaakte radiatorombouwen, houten deuromlijstingen, visgraatparket, paneeldeuren, granito vloeren, handgeschilderde antieke tegels en zelfs genummerde wijnvakken in de wijnkelder: liefhebbers kunnen hier hun hart ophalen. Spectaculair is de bijzondere lichtkoepel van glas-in-lood boven de centrale hal. Die zorgt voor een prachtige lichtinval. Ondanks de vele beschikbare foto’s van Malgré Tout is dit toch echt een huis om te bezoeken, erin rond te lopen, het te ervaren en te voelen. Dit schitterende landhuis met al die ruimte, de geweldige tuin op die prachtige locatie, dit rijksmonument dat zo’n fraaie familiegeschiedenis kent – dit is nu zo’n huis dat voegt.

bool(false)

Nog één mo(nu)ment, graag!

Mensen die van monumenten houden, landen op het Monumentenportaal! Naast honderden monumenten waarin je bijvoorbeeld kunt, logeren, vergaderen of trouwen, tref je er ook monumenten aan om in te leven: monumenten die te koop of te huur worden aangeboden door de NMo Monumenten Makelaars.

Nieuw op het Monumentenportaal is de blog ‘Eén mo(nu)ment, graag!’. Deze blog wordt binnenkort gelanceerd en geeft een bijzonder kijkje in een monument dat te koop wordt aangeboden. ‘Eén monument, graag!’ is naast een luchtig ‘gluren bij de buren’ een mooie kijk op het monument: de cultuurhistorische achtergrond, de verhalen achter het monument en de bijzondere details komen ook aan bod. Kortom: een blog om niet te missen!

Sarah Saarberg,  professioneel blogger en redacteur/schrijver zal, voor het Monumentenportaal verschillende monumenten die te koop staan bezoeken. Sarah is hoofdredacteur van de regionale glossy ‘Gooische TamTam’ Magazine en medehoofdredacteur van Singer Magazine, de jaarlijkse uitgave van Museum Singer Laren. Zij schrijft daarnaast voor zowel commerciële als landelijke publiekstijdschriften.

Sarah’s vlotte pen leverde Sarah eerder redactionele bijdragen aan de Nederlandse uitgave van Christie’s International Real Estate Magazine, alsook aan andere magazines waarin zij hoogwaardig vastgoed op leeswaardige wijze wist te beschrijven.

Onze Partners

Hartelijk dank aan onze Partners voor het mede mogelijk maken van het Monumentenportaal.